هیچ وقت یارای گفتن کلمات درهم ریخته ی دلم را به تو نخواهم دا شت.
که برق نگاه جادوئیت دل به زیر خروارها خاک نشسته ام را چطور بیرون کشید.
و گلستانی از گلهای پریشان به قلبم بخشید.
هیچ وقت به تو نخواهم گفت , که با دل من چه کردی.
کاری کردی تا به وسعت گیتی تو را عاشقانه دوست داشته باشم.
هیچ وقت به تو نخواهم گفت , بی وفایی , سنگدلی , خودخواهی, و
از آزار و محنت دوست داشتنم بی خبری. و حال پریشانم را نمی فهمی.
هرگز به خود نخواهم گفت , که یک خواب بودی. و از دیده گانم زود رخت بربستی.
تا همه ی رویاها و آرزوهایم به یکجا بر خاک نابودی بنشینند.
هرگز به تو و قلب سرگشته ام نخواهم گفت, که این عشق ...
وصالی ندارد. دیداری ندارد.
بدان ای یار , گر قرار باشد فرسنگهای زیادی از صحرای مجنون را طی کنم.
گر بنا باشد مدتهای مدید سخره های کوه فرهاد را بکنم.
تا یک لحظه به دیدارت شاد باشم
پای مجنون را به پا خواهم گرفت. و تیشه ی فرهاد را به دست خواهم گرفت.
تا بدانی که عشقت تا به ابد مرا پا به پای خود خواهد کشید.
لیکن گر به دیدار نور چشمانت شاد نگشتم, نوشته هایم را بسوزان.
و خاکسترش را به ته اقیانوسها بفرست, تا دگر اثری از عشق نا به فرجامم باقی نماند...
من اسیر غم عشقم , عشق خواهان دل تو
تو نوای خوش قلبم , قلب سودای سر تو
من شبیه گلی بی رنگ , تشنه ی شبنم رخ تو
تو بسان گل میخک , من به قربان لب تو
من صدای مرگ لبخند ,تو شبهای سرد مرده
تو صدای خوش خنده , تو شبهای سرسپرده
من سوار اسب غصه , با دل خون چکیده
تو سوار ابر باران , از آسمون چکیده
من مانده از مشق عشق, رانده از شهر عشق
تو خود مشق عشقی , لبریز از مهر عشق
من دنیا را دارم و غرق بی کسی
تو دنیای منی پس کی سر میرسی
من تمنای تو را دارم از خدا و هر کسی
تو دنیا تمنایت را دارد کی از راه میرسی
با تو لبخند زنم در شب تارم در تو سرمست شوم ای گل بهارم
بی تو برباد رود , هر چه که دارم با تو سرشاد شود , دل بی یارم
از عشق تو هر چه گویم به زبانم نیارد وصف تو گفته بر لبانم
گر سخن عشق می داشت خریدار تا قیامت شرح تو بود گرد دهانم
سوار بر اسب تازی محبت هم کلام با اسب عاری از محنت
به هر سو میتازم با شمشیر دو سر تا بکشم از عشق تو منت
یک سرش قلب تو باشد خون دریای تو باشد
یک سرش قلب من و پیوند دنیای تو باشد
هرچه به این دنیای بی سر و ته نامعلوم می نگرم,نمی بینم چیزی جز غم و اندوه.غصه ای که در جشن و شادی آدمیان به قلبم چنگ می زند.ذهن فقیرم هر چه آرزو و رویاست, حقیر می پندارد.هر چه پیش میروم از پسم دور می شوم. و هر چه پس میروم از پیشم دور و دورتر
میشوم.با این پس و پیشها خود را در نقطه ی مقهور ناامیدی میبینم.هر چه انرژی پیش رفتنم را صرف درک گذشته ام میکنم, به هیچ درکی نمی رسم. و هر چه قدرت فراموش کردن ایام گذشته ام را در نقطه ی پیش رفتنم به سوی آینده متمرکز میکنم, ایجاد این تمرکز را نمی بینم.در
بهاری که گلهای لاله زیبائی بی مثالشان را بر روی طبیعت نقش بسته بودند. و با لبخند زیبایشان با پونه های همسایه غرق شادی بودند. میخکهای شکفته از قلب طبیعت مکمل نمایش این صمیمیت و شادی بودند. وزش نسیم خوش بهاری , با رقص زیبائی که به گلها میداد. چشمها را
مجذوب خود میکرد. ابرهای سفید و سیاه و تکه تکه ای که بر فراز آسمان , گه گاهی جلوی تابش رخ زیبای خورشید را می گرفتند.سایه ای سرد و تاریک بر فضای گلها به وجود می آوردند.که غم و غصه رابر رخ زیبای گلهای سرشاد و خندان حک میکرد چه زیباست صدای چیک چیک گنجشکان و نغمه ی زیبای بلبلان بر روی شاخه های نازک تازه جان گرفته ی بهاری درختان.که بر فضای اطراف حیات طبیعت طنین انداز است.
گوشهای شنوا از شنیدن این نوای خوش در گوش هم زمزمه ی شادی میکردند. دیدن این زیبائیها و شاهکارهای خلقت دل محزون هر آدم عاشق ماتم گرفته ی رانده شده از درگاه عشق را,سوار بر اسب دوباره ی امید حس می کند.چند لحظه ایست دیده ام را به دو گلی دوخته ام. که با ایما و اشاره نسبت به هم ابراز عشق می کنند. یک گل لاله و یک گل میخک, از دور با هم حرف میزنند. کاش میدانستم به هم چه می گویند. جالب اینجاست از دو
تبار مختلفند عشق که مرز نمی شناسد. به گذشته های دورم بازگشتم. که قلبم سوار بر اسب سفید آرزوها به سوی میخک هدفم می تاخت.لبخند های شیرین میخک به لاله تنش را میلرزاند.چشمهای سبز و دلربای آن میخک تن ناز ,با لرزش لبریز از شبنم من پریشان احوال را بی تحرک و مبهوت خود نموده. گویی
از دست رفته ام را باز پیش رو می بینم.قلب باخته و هراسناک لاله از شوق رسیدن و ترس نرسیدن,تنم را سرد می کند. مبادله ی حرفهای نهفته ی دل بواسطه ی دیده گان , چقدر زیباست.ناز و عشوه ی میخک زیبا توجه همه را به خود جلب کرده.به خصوص یکی از میخکهای همسایه اش را بیشتر.بیمی در چشمان لاله عاشق نقش بسته.و ذهنش را در گرداب و بوران جدائی غوطه ور کرده است. میخک ناز همچنان به چشمان لاله ذل زده و او را خواهان است. و نمی خواهد آن میخک دگر را به قلبش راه دهد.لاله ی عاشق
قصد دارد خویش را از جا بکند و میخکش را در آغوش بگیرد. میخک نیز همچنان.به یاد شور و شری که نسبت به میخک از دست رفته ام را داشتم , افتادم. بارها خویش را از جا کندم و آغوش گرم عشقش را لمس کردم.اما افسوس که خزان بختم شهر عشقم را در بر گرفت.و برگهای سبز امیدم را با پرهای قرمز عشقم پژمرده کرد. تا میخک زندگیم را به ناچار به دست تقدیر ناخواسته بسپارم.
و مدتهای مدید در انتظار شکفتنی دوباره بمانم. اکنون که لاله ی قلبم پس از سپری کردن خزان های متوالی دوباره شکفته است. چشم به گلستان لاله و میخکها دوخته,تا باز رنگ عشق و دوست داشتن به خود بگیرد.اما افسوس نه از تبار لاله نه از میخک و نه از تبارپونه گلی نیست به رویم لبخند بزند.تا دوباره به راهی که سالها گمش کرده بودم, بازگردم. و مزه ی شیرین از لبانم رفته را دو باره روی لبانم لمس کنم.......