ز بهر عاشقی دل سپردن خطا نیست ز بهر دل دادگی جدا شدن روا نیست
به که گویم ز چه گویم زین کهنه کلام ز بهر تو ای یار , ز جان دادن ابا نیست
مستی چشمان زیبای یار را بها نیست دوری یار زیبا رو را دوا نیست
به ساقر کشان جام لم یزل قسم نبود برق زیبای چشمانت مرا شفا نیست
سیاهی خال گونه ات چه زیباست ناز و کرشمه ات بسان دیباست
اشک چشمانت همچو قطره ی شبنم جاری شدنش بر روی گونه ات چه گیراست
ز درگه عشقت خواهم گذری کنم ز شنیدن سلام لبت , لذت سپری کنم
ز هر چه که دار و ندارم حذری کنم همه را فدای تو , به چشمت نظری کنم
خدایا گر به آغوش عشق پناه آوردن گناه است
پس گناه کردن دل عاشقان را پناه است
گر لب بر لب یار دوختن گناه است
پس ببندم لب بر لب یار که خرسندیم را پناه است
گر گم شدن در زلف پریشان یار حرام است
پس روم اندرون موی پریشان یار , چونکه کرام است
گر چشم دوختن به ابروی کمان یار حرام است
پس بهر چه آفریدی لابد ز بهر ما حرام است
خدایا از ازل تا ابد عشق هر که را بدادی
از ازل تا به حال ز عشق , جز غمش ما را ندادی
گستاخی قلب شکسته ام را ببخش ای خدایا
که هر چه نعمت است , به جز مهر یار به ما بدادی
شکوه ام را به ناشکری مپندار ای خدایا
که من خدایی چون تو دارم و تو چون خود نداری
گر به ناقوس دل پریشانم چنگی زنم خدایا
به صدای خسته ی ناقوس قلبم دریایی از عشق عطا بداری
ز صبوی می عشقت جرعه ای نوشم خدایا
که به صداقت ناله های قلبم , باور و ایمان بداری
به سخنانم جامه ای از عصیان مپوشان خدایا
گر باز کنم قلبم را به رویت, به نور ایمانم صدها آفرین بداری